The Rise of Shoggoth, part 1

Welcome to the 42nd edition of Miniature Blog Carnival, hosted by a blogger writing the Gangs of Mordheim! This time (and the first time for me) the theme was "The Great Conflicts"... A very fertile soil for Tyranid stories, as you can expect. I took it as a sign to start the promised series of narratives, a tale of the Hive Fleet Shoggoth. Enjoy...

Oh and by the way, it all really happened! You can find the battle report here. Many thanks to The Dark Oak for lending his Iron Hands to do the battle (I mean, to provide the canned meat for Hormagants)!

Prologue

It all began with a seemingly unimportant and inept assault on the Proxima world in Preyspire system. It is not yet clear if, perhaps the shortest and the most unharmful of Tyranid attacks in known history, it had a deeper meaning for the Hive Mind. For the time being, all troops statnioning on Preyspire system are to stand alert for possible further xenos threat.

Remote paradise

In the wake of the 42 millenium the Preyspire system was a peaceful place despite of the III Tyrranic War raging just one sector away. It was a lucky coincidence, for the inhabitants were at the moment left without the protection of the Hawk Lords chapter.

The system consists of two inhabitable planets and another two of any significance. The most important of all is the jewel circulating Preyspire's young sun, named just as the system - a gigantic, cruel, rocky homeworld of the mentioned Hawk Lords. Masters of aerial assault, the battle brothers left to aid the defense of Cadia and have not yet returned. Their soaring citadel built entirely on the highest of the planet's cyclopic cliffs is left unattended, with only a few servitors and registrars left to control the defense systems in case of unexpected invasion. Other than that, there are several mining colonies, buried deep in the diamond - hard rocks of Preyspire, extracting the most valuable minerals for the Empire.

Second in line and closer to the sun, there is Proxima. Much smaller than Preyspire, with the equator of only 50 thousand kilometers it is inhabited not only by a couple billion registered citizens, but also many native, unagressive species of animals, plants and fungi. The nature of Proxima is considered to be of unparallel beauty, with climate ranging from tropical up to arctic, varied and interesting topography consisting high mountain, oceans, plains and vast, lively forests. Some noble artists and poets even compared it's primitive and untouched biosphere to that seen only on the Holy Terra, millenias before.

There are three major spires pointing towards the blue sky of Proxima. Ionis, Dornia and Korina are their modern names given by countless generations of inhabitants, however their proper names are still not known. Scientists from Logos Historica Verita have dated the possible construction of those cities for times even before the Dark Age. They are inhabited by imperial citizens for centuries, but until present their vast underground tunnel systems were not yet fully discovered. One thing is known for certain: under the gigantic column - like metropolises lie many secrets of forgotten technology. A treasury for some, and grave danger for others, access to the depths is jealously guarded by mysterious Adeptus Mechanicus priests and their bizarre machinery.

The planet further away from the sun is named Tantus. It's surface is a vast, monotonous plain of drab rock and dust, with nothing to catch an eye but one large metallic citadel standing solitarily on the wasteland. Another relict of past times, an enormous forge created thousands of years ago. The Adeptus Mechanicus are present here too, working tirelessly to comprehend and use the ancient machinery. On Tantus's orbit float their space station, equipped with potent defensive weaponry, able to provide fire support for any fleet stationing in this solar system.

The last of Preyspire's planets is Tenebris: a dark and inhospitable place, with atmosphere that would destroy any human's lungs in mere seconds of exposure. The temperature ranges from over a hundred degrees Celsius below, up to even a couple hundreds above freezing point. On Tenebris there is none, and there never were any kind of native biological life. This is why the miners that are sent here to dig deep into the planet's core are usually prisoners with life sentences: expendable, cheap and nothing to care about. What they extract are mainly heavy isotopes of radioactive metals, created and hidden in dense environment of Tenebris's rocky flesh.

Assault on Proxima
003.M42

People living on Proxima have not yet been informed about the devastation of Baal and the following rupture of the warp, when a menacing shadow fell on local astropaths. All communication was suddenly cut off and the system was now drifting hopeless for any help from outside. Lord General Goethe Dustwing knew well that it may only indicate the approach of Tyranids and, when informed of such in proximity of his system, he did not hesitate even for a moment.

The order to prepare for surface - deep space bombardment was issued immediately and the mega laser batteries were all set on idling. At the same time, a Battlegroup of three Imperial Cruisers left low orbit, hoping to faster intercept incoming hostile ships. Two small squadrons of escort ships were sent to neighboring planets to communicate and, hopefully, acquire help in forming a defense.

A couple of days after mobilization, first Tyranid ships were observed, approaching the system from the general direction of Baal sector. Cruisers Goliath and Helion rushed to meet the enemy as far away from Proxima as possible, while Titan circled the precious planet as a last line of defense. Battle started with a salvo of torpedoes launched from both Imperial ships, from which the first dozens of bio-ships exploded, casting fountains of solidifying gore. Unsurprisingly, that did not stop the advance of alien fleet - nor did a second and third salvo. Tyranid ships came in vast numbers, more and more appearing straight from warp speed before navy captains. When the torpedo holes run dry, the cruisers engaged with close - range laser weaponry and both captains knew well that it is probably the end of their desperate defense. Close quarter battle with such an enemy is doomed from the start, however, Imperial Navy is nothing near fearful.

Surprisingly, the bio-ships never shot a single spore or a burst of bio-plasma directly towards any of the Cruisers. When the forces came into contact, there were some casualities as the alien ships accidentally flew straight into the human vessels, but that was not an intentional attack. Goliath and Helion shot bursts after bursts of laser lances, cutting the strange flesh of living ships, but Tyranids just flew next to them, heading straight towards Proxima. Before the crews could turn their ships and start the pursuit, the bio-ships were way past the first line of defense.

Titus Haemonius, Titan's captain, observed the situation with rising anxiety. In the center of the alien fleet was a large, swollen abomination, surely containing numberless hordes of horrors spawned by the incomprehensible will of the Hive Mind. It's size was comparable to a Grand Cruiser, but it seemed that it is the only major threat among hostile forces. The captain knew that, if Proxima is to be saved, that vessel must be destroyed.

As soon as the enemy came into range of torpedoes, Titan started to launch. Many of alien ships were destroyed but, once again, the attack was unsuccessful due to the density of Tyranid fleet. Some smaller bio-ships changed course, intentionally defending the - what Titan's captain taught to be - an enemy flagship, and the advance did not even slow down. In the same moment, Helion and Goliath managed to chase the rear of enemy fleet and started to burn through them from behind. Even to this moment the Imperial ships were practically unharmed. It was not a reason of joy among the commanders of the Cruisers, for they knew that it is most probably a part of Hive Mind's plan.

Finally, the bio-ships came into range of mega laser batteries fire. Waves of dense light beams cut clean through incoming alien force, dealing death with awe - inspiring ease. They fired five salvoes before their cooling systems went on red and the defense had to be stopped for some time. When clouds of freezing steam and flying chunks of chitin cleared, fear fell on the crew of Titan. They knew that Leviathan's offspring was resistant, but the mega lasers should have at least damaged the enemy flagship. To their distress, it was unharmed, still going full speed towards Proxima's orbit.

Titus Haemonius had no choice but to launch a last resort attack. He would do anything to protect the home of billions of Imperial citizens, and this was the moment to prove his loyalty to the Emperor. He ordered to set the engines on full throttle and a course straight into the center of Tyranid fleet. The crew did not panic nor rebel against him: they knew that in case of successful xenos invasion they would die - this way or another. In silence, they all worked together in a final act of their devoted lives. Titan gained speed and, after a few minutes, fell straight into a swarm of xenos spacecraft.

Smaller Tyranid ships crushed against the Cruiser's armor like rain, causing it hardly to shake. Bigger ones – those a size of a corvette – caused some serious damage, but did not manage to eliminate the unsuspected threat in time. The hull lost integrity mere seconds before the major impact. Tyranid fleet tried to counter the surprising attack by drowning the cruiser in an ocean of spores and plasma, but the struggle was futile. Majority of Titan's crew was probably already dead, with air sucked from their lungs and eyes ripped from their sockets, but the burning corpse of the ship was still hammering forward, to finally deliver it's last blow. It was a deadly blow, as it occured. The fuel - packed engines of a technological wonder exploded without a sound, tearing the beast into pieces. Not far away, on the captain's bridges of Goliath and Helion, the commanding crews saluted for awhile, honoring the sacrifice of Titan. After that they immediately returned to their duty, and their cruisers restored lance fire.

Tyranids were gravely wounded, but not defeated. Hundreds of small bio-ships were still approaching, and a single one could be a death sentence to Proxima's inhabitants. Even if they would not be devoured by Tyranids as it usually happens, every xenos vessel could carry strains of deadly viruses or bacteria that were known to cause a planet - wide epidemic. If Proxima was to live, every alien ship must have been destroyed before reaching low orbit.

At this moment, the planet's defenders tought that they have lost. Only seconds separated the most forward bio-ships from reaching Proxima's safety zone. The cruisers had to stop their pursuit, for by getting closer to the planet's gravity field they risked a fatal fall towards it's surface. Meanwhile, on the edge of Ionis, the Imperial Guard was prepared to start firing close range ground - sky weaponry, to destroy the attackers before they reach ionosphere.

This is when a miracle happened. A sudden salvo of heavy, long - range laser fire burned through the Tyranid fleet's remnants, destroying them almost completely. Even Goliath's armor was slightly damaged in the process, but it was a small price to pay for the planet's life. It later occured that the escort ships sent to contact the Adeptus Mechanicus on Tantus have reached their destination and their commanding capitan, Thomas Rake from Sun Arrow corvette, spoke to and convinced the tech priests to aid Proxima by using their sacred weaponry. It was them who saved Proxima by firing a deadly salvo from their orbital station, but as one could expect, they did not do that without deeper purpose. One that only the tech priests may know.

Survivors and fallen

The last bio-ships died when the Imperial Guard launched their ground - air missiles. There was nothing left to fight - or so did they think. One small spore, just a little bigger than an ordinary Tyrranocyte, fell undetected through the planet's defenses. It landed near the equator, far away from any spire, and disappeared in the wasteland. And the only ones that have seen the xenos ground force were the unfortunate marines from Iron Hand chapter. The battle was brief, brutal and seemingly successful for Adeptus Astartes.

A small and underpowered company of battle brothers returning to headquarters after the defense of Cadia answered a duty call from Adeptus Mechanicus from Tantus. They were sent to Proxima to investigate a newly discovered region of underground tunnels. They were led by librarian Angus Tolmach and the mission was, until now, peaceful and easy as it was supposed to be.

The marines were not aware of the incoming invasion, they stationed in a remote base far away from any Imperial settlement. They came into contact with Tyranids a couple of days after last of the bio-ships was destroyed. A short battle ensued immediately.

Tyranids attacked an isolated detachment on the outskirts on an ancient city. The marines had enough time to set up a defense in the ruins, covering crucial points containing their equipment. But once again, it occured that the Tyranids were acting in an unusual manner. Their force was small, and contained only a couple of bioforms larger than a gant. Around them was large amount of hormagants, protecting the conductors of the Hive Mind's will. Tyranids raced through the wasteland, using all their potential to get inside as fast as possible, as if something dangerous was chasing them. Under bolter fire they stopped only to seek another route into the tunnels, seemingly not caring about their losses. When it occured that Iron Hands have covered all possible ways to enter the ruins, the xenos attacked with restivity typical only for Leviathan Hive Fleet.

Seeing that the Tyranid tactic have changed from passive to agressive, the Iron Hands rushed from their positions to meet their forces in battle. A mighty dreadnaught stepped out the main entrance into the ancient buildings, spreading bullets from it's assault cannons. Under that kind of firepower, the hormagant horde split into two and tried to outflank the major threat. But instead, they were stopped by waiting squads of marines and scouts armed with bolters. And what they could not shoot, they have soon killed in hand to hand battle.

Satisfied with his subordinates and eager to fight, Angus Tolmach flew forward using his jump pack. Three Tyranid warriors saw an isolated leader and rushed to defeat him, launching a salvo of deadly insects boring through his armor. But they did not know how resistant the Iron Hand marines are: their projectiles only made Angus laugh. He shrugged the slime off the breastplate and pads and charged, screaming "Flesh is weak!" In close combat, those Tyranids posed a bigger threat than gants, but they were not enough for Angus. Without effort, he pummeled them to a bloody pulp with his armored fists. Then he turned, looking for to his soldiers, and than looked again to the battlefield because he did not find them anywhere near him. Now he understood that it was a trap, set insidiously by the one he now saw before him. There was another Tyranid warrior - massive, even bigger than those three that Angus have just killed. He wielded a strange, pulsating sword-like weapon in one hand, and a flesh whip in the other. An epic fight began the moment the librarian understood that he is facing the leader of this small swarm.

Angus had the winning side right from the beginning. They exchanged rapid blows and the beast was seriously wounded. Suddenly, the warrior backed off and ran from the duel, leaving Angus alone in the middle of an ancient square. The librarian was surprised, and at first he wanted to chase after the xenos, but then he saw the mistake he made. The trap he had closed, but not the way he taught it will.  Very close to him - way too close for comfort - four zoanthropes arrived, unseen before on this battlefield. Angus braced his mind for incoming bursts, but it was not enough. They could not crush him in combat, so they destroyed his mind. He managed to survive the first screeching bolt of psionic energy by blocking it off with his stalwart brain, but another reached him, burning through his nervous system. Angus blacked out, falling to the ground. When his brothers finally reached their leader, he was laying face down without breath, with blood pouring from his eyes, mouth and ears.

The corpse of Tyranid Prime that stood against the heroic librarian was later found dead near the entrance to the tunnels. A razorback tank crew managed to hit him with autocannon fire and bring his life to an end. With Angus unconscious, the rest of Iron Hands never knew that a full brood of zoanthropes were left alive. And so, the Tyranids disappeared somewhere on Proxima - a few of them, but still dangerous. The threat is even bigger due to the fact that their presence came  unnoticed by anyone.

The wounding of Angus Tolmach and destruction of a major part of their equipment have left the Iron Hands in a hazardous position. They have decided to call for reinforcements from their nearby base, using a vox communicator, and lay low until they arrive. If the remaining marines knew about the zoanthropes that escaped their attention, they would perhaps have a chance of catching them before they disappear completely in the darkness of the dungeon. And maybe, in such scenario, they would have prevented some deeper plot hatched by the Hive Mind that sent an entire fleet to a mindless run towards Proxima without any clear reason. But only Angus knew, and at this moment, his life was hanging by a thread...

The report of this battle was later put in the chapter's archives, and can be viewed here.

Witam! Ten post jest poświęcony 42 edycji Figurkowego Karnawału Blogowego, prowadzonego tym razem przez bloggera odpowiedzialnego za Gangs of Mordheim. W lutym (a jednocześnie po raz pierwszy dla mnie) tematem były Wielkie Konflikty... Podatny grunt dla opowieści o Tyranidach, jak można się spodziewać! Uznałem, że to znak by rozpocząć obiecaną serię opowiadań, opisujących historię Roju Shoggoth. Zapraszam do lektury...

Przy okazji: to wszystko zdarzyło się naprawdę! Raport z bitwy znajdziecie tutaj. Wielkie ukłony w stronę The Dark Oak za wzięcie udziału w bitwie (to znaczy, za puszkowane żarcie dla Hormagantów)!

Prolog

Wszystko zaczęło się od pozornie nieważnego i nieskutecznego ataku na planetę Proxima w systemie Preyspire. Wciąż nie jest do końca jasne czy ta – prawdopodobnie najkrótsza i najmniej szkodliwa z tyranidzkich inwazji w historii – była częścią większego planu uknutego przez Nadświadomość. Tymczasem, wszystkie regimenty stacjonujące w systemie Preyspire pozostają w stanie gotowości na wypadek kolejnych ataków obcych.

Odległy raj

Na początku 42 milenium, system Preyspire był spokojnym miejscem, pomimo III Wojny Tyranidzkiej szalejącej zaledwie jeden sektor dalej. Dla mieszkańców tutejszych planet był to bardzo szczęśliwy zbieg okoliczności biorąc pod uwagę, że marines z zakonu Hawk Lords tymczasowo pozostawił swój dom bez opieki.

System składa się z dwóch planet zdatnych do zamieszkania oraz dwóch kolejnych, stanowiących jakąkolwiek wartość. Najważniejsza jest jednocześnie największą: prawdziwy klejnot krążący dookoła młodego słońca, nazwany tak samo jak cały system. To gigantyczny, skalisty świat będący domem wspomnianych wcześniej Hawk Lords. Mistrzowie walki powietrznej pozostawili ojczyznę by wesprzeć obronę Cadii i dotychczas nie powrócili. Ich strzelista cytadela zbudowana w całości na najwyższym z cyklopowych klifów stoi bez opieki. Jedynie serwitorzy i archiwiści pozostali na miejscu by uruchomić systemy obronne w razie niespodziewanej inwazji. Poza tym, na Preyspire istnieje kilka kolonii górniczych, które wkopują się głęboko w skały o twardości diamentu, wydobywając najbardziej wartościowe minerały dla Imperium.

Druga w kolejności, i jednocześnie najbliższa słońcu jest Proxima. Znacznie mniejsza od Preyspire, z równikiem o długości zaledwie 50 tysięcy kilometrów, jest zamieszkana przez parę miliardów zarejestrowanych obywateli Imperium oraz wiele rodzimych, nieagresywnych gatunków zwierząt, roślin i grzybów. Przyroda Proximy jest uznawana za wyjątkowo piękną, z klimatem od arktycznego aż po tropikalny, oraz zróżnicowaną i interesującą topografią, zawierającą góry, oceany, równiny i potężne, tętniące życiem lasy. Niektórzy artyści i poeci ze szlacheckich rodzin porównywali nawet tę prymitywną i nietkniętą biosferę do Świętej Terry sprzed tysięcy lat.

Trzy gigantyczne kopce kierują tu swe strzeliste sylwetki w stronę nieba. Ionis, Dornia i Korina to ich współczesne nazwy, nadane przez niezliczone generacje mieszkańców, jednakże ich prawdziwe imiona do dziś nie zostały poznane. Naukowcy z Logos Historica Verita określili datę ich powstania na czasy jeszcze przed mroczną Epoką Technologii. Od wieków zamieszkują je Obywatele Imperium, ale do dziś nie zbadano w pełni podziemnych tuneli rozciągających się pod nimi. Jedno jest pewne: pod przypominającymi kolumny metropoliami spoczywa wiele sekretów zapomnianej technologii. Dla jednych to skarbiec, dla innych – śmiertelne zagrożenie. Dostęp do podziemnych kompleksów jest zazdrośnie strzeżony przez kapłanów Adeptus Mechanicus i ich dziwaczną maszynerię.

Planeta znajdująca się dalej od słońca nosi nazwę Tantus. Jej powierzchnia to bezkresna, monotonna równina burych kamieni i pyłu. Poza pojedynczą, metaliczną cytadelą nie znajduje się tu nic godnego uwagi. Relikt zamierzchłych czasów, potężna kuźnia zbudowana tysiące lat temu. Adeptus Mechanicus są również tutaj, pracują bezustannie by zrozumieć i wykorzystać starożytną maszynerię. Na orbicie Tantusa znajduje się ich stacja kosmiczna, wyposażona w potężną broń zdolną zapewnić wsparcie ogniowe flotom w dowolnym miejscu systemu Preyspire.

Ostatnią z planet Preyspire jest Tenebris: mroczne i niegościnne miejsce, z atmosferą która niszczy ludzkie płuca w ciągu sekund od pierwszego wdechu. Temperatury wahają się tu od ponad stu stopni Celsjusza poniżej, aż do paruset powyżej zera. Nigdy nie było tu rodzimego życia. Górnicy drążący głęboko w głąb planety są zwykle więźniami z wyrokiem śmierci: łatwi do wymiany, tani w utrzymaniu i nic nie warci dla Imperium. Wydobywają głównie ciężkie izotopy promieniotwórczych metali, stworzonych i ukrytych w gęstym, skalistym ciele Tenebris.

Inwazja na Proximę
003.M42

Mieszkańcy Proximy nie wiedzieli jeszcze o dewastacji Baal i anomalii osnowy, która nastąpiła podczas bitwy. Niespodziewanie, złowrogi cień padł na miejscowych astropatów. Wszelka komunikacja poza systemem została zerwana i planety dryfowały teraz w przestrzeni bez nadziei na pomoc z zewnątrz. Lord Generał Goethe Dustwing rozpoznał po tych zjawiskach nadciągającą flotę Tyranidów i bez wahania przystąpił do działania.

Rozkaz do przygotowania artylerii ziemia – przestrzeń został wydany natychmiast. Baterie megalaserów uruchomiono i pozostawiono na jałowym biegu. W tym samym czasie, grupa bitewna złożona z trzech Imperialnych Krążowników opuściła orbitę z nadzieją na przechwycenie nadciągających statków wroga. Dwie niewielkie eskadry statków eskortowych zostały tymczasem wysłane na sąsiednie planety z wiadomością o inwazji i – o ile to możliwe – wołaniem o pomoc w formowaniu obrony.

Parę dni później zauważono pierwsze statki Tyranidów zbliżające się od strony sektora Baal. Krążowniki Goliat i Helion ruszyły naprzód, by zaatakować wroga jak najdalej od Proximy. Tymczasem Tytan pozostał w tyle, tworząc ostatnią linię obrony. Bitwę rozpoczęły salwy torped wystrzelonych z Imperialnych krążowników: tuziny bio-statków eksplodowały w fontannach zamarzającej krwi. To jednak nie spowolniło floty xenos, podobnie jak druga i trzecia salwa. Tyranidzi dysponowali pozornie nieskończoną liczbą pojazdów, a nowe wciąż pojawiały się wprost z Osnowy  przed oczami Imperialnych kapitanów. Kiedy luki torpedowe zostały całkowicie opróżnione, krążowniki rozpoczęły walkę na mniejszym dystansie, używając laserowych lanc. Kapitanowie Heliona i Goliata zdawali sobie sprawę, że bezpośrednia walka z takim przeciwnikiem to najprawdopodobniej początek końca ich rozpaczliwej obrony. Imperialna Marynarka nie należy jednak do tchórzliwych.

Ku zaskoczeniu ludzi, Tyranidzkie statki nie zaatakowały. Nie wystrzeliły nawet jednego zarodnika, ani odrobiny bio-plazmy. Kiedy obie siły starły się, jedyne uszkodzenia Imperialnych statków powstały gdy niewielkie pojazdy Tyranidów przypadkowo rozbijały się o ich pancerze. To jednak z całą pewnością nie był celowy atak. Goliat i Helion cięły przestrzeń kolejnymi salwami broni laserowej, niszcząc dziwaczne ciała żywych statków, ale Tyranidzi wciąż parli naprzód, kierując się wprost na Proximę. Zanim załogi krążowników zdołały zawrócić i ruszyć w pościg, siły xenos były już daleko za pierwszą linią obrony.

Kapitan Tytana, Tytus Haemonius, obserwował sytuację z rosnącym niepokojem. W centrum floty obcych zauważył ogromną, spuchniętą abominację, z pewnością zawierającą niezliczone hordy biologicznych koszmarów zrodzonych przez niezrozumiałą wolę Nadświadomości. Jej rozmiar był porównywalny do megakrążownika, ale wydawało się, że jest jedynym poważnym zagrożeniem wśród wrogich sił. Kapitan wiedział, że jeśli ma ocalić Proximę, musi zniszczyć ten statek.

Kiedy tylko wróg znalazł się w zasięgu torped, Tytan rozpoczął ostrzał. Wiele obcych statków uległo rozerwaniu na strzępy, ale po raz kolejny atak okazał się nieskuteczny ze względu na gęstość Tyranidzkiej floty. Mniejsze bio-statki zmieniały kurs, celowo przechwytując pociski by bronić – jak sądził Tytus Haemonius – flagowego okrętu xenos. Ich natarcie nie zostało spowolnione. W tym samym momencie, Helion i Goliat dogoniły flotę wroga od tyłu i wznowiły ostrzał. Imperialne  statki do tego momentu praktycznie nie zostały uszkodzone. To jednak nie był powód do radości wśród dowódców krążowników, którzy domyślali się, że to prawdopodobnie element planu Nadświadomości.

W końcu, bio-statki znalazły się w zasięgu batrii megalaserów. Fale gęstego światła przecięły nacierającą masę, wzbudzając zachwyt wśród załogi Tytana. Działa wystrzeliły pięć salw, nim chłodnice zaalarmowały o zbyt wysokiej temperaturze i ostrzał musiał być przerwany. Kiedy chmury zamarzającej pary i dryfujących kawałków chityny rozwiały się, strach padł na obserwujących ludzi. Wiedzieli, że pomioty Lewiatana są odporne, ale megalasery powinny przynajmniej uszkodzić okręt flagowy. Ten leciał jednak wciąż cały, wprost ku orbicie Proximy.

Tytus Haemonius nie miał wyboru. Zdecydował się na ostateczny atak. Zrobiłby wszystko by chronić dom miliardów obywateli Imperium, a teraz nadarzyła się okazja by tego dowieść. Rozkazał ustawienie silników na pełny ciąg, kurs wprost w kierunku wrogiej floty. Załoga nie panikowała, nie buntowała się: doskonale wiedzieli, że w przypadku udanej inwazji śmierć czeka ich tak czy inaczej. W ciszy zgodnie pracowali we wspólnym, ostatecznym akcie życia w służbie Imperatora. Tytan rozpędził się i, po kilku minutach, wpadł wprost w rój bio-statków.

Mniejsze bio-formy rozbijały się o pancerz krążownika jak krople deszczu, wywołując jedynie lekkie drgania. Większe pojazdy xenos – te o rozmiarach przeciętnej korwety – wybijały dziury w poszyciu, pustosząc wnętrze Tytana. Kadłub pękł dopiero, kiedy od zderzenia dzieliły ich jedynie sekundy. Flota Tyranidów usiłowała powstrzymać zaskakujący atak topiąc krążownik w oceanie ciał, zarodników i bio-plazmy, ale wysiłki okazały się próżne. Większość załogi Tytana prawdopodobnie nie żyła, kiedy doszło do kolizji: próżnia pozbawiła oddechu i wyssała ich gałki oczne. Płonące cielsko Imperialnego cudu techniki wciąż parło naprzód, by zadać ostateczny cios. Śmiertelny, jak się okazało: wypełnione paliwem zbiorniki eksplodowały bezgłośnie, rozdzierając bestię na kawałki. Niedaleko, na mostkach Heliona i Goliata dowódcy salutowali, oddając cześć bohaterom z Tytana. Chwilę później wszyscy wrócili na swoje stanowiska i na nowo zaczęli ciąć xenos laserowymi lancami.

Tyranidzka flota była ciężko ranna, ale nie pokonana. Setki niewielkich bio-statków wciąż zbliżały się do Proximy, a wystarczył jeden by wydać na nią wyrok śmierci. Nawet, jeśli planeta nie zostałaby pożarta przez Tyranidów jak to się zazwyczaj dzieje, każdy z organicznych pojazdów mógł nieść szczepy śmiertelnie niebezpiecznych wirusów lub bakterii, które wywołałyby globalną epidemię. Jeśli Proxima miała przetrwać, każdy z wrogich statków musiał być zniszczony przed dotarciem do wewnętrznej orbity.

W tym momencie obrońcy planety byli przekonani, że przegrali mimo poświęceń. Jedynie sekundy dzieliły pierwsze bio-statki od strefy bezpieczeństwa. Krążowniki musiały przerwać pościg ze względu na bliskość pola grawitacyjnego Proximy – dalszy lot groził katastrofą. Tymczasem na peryferiach Ionis, Imperialni Gwardziści przygotowywali artylerię ziemia – powietrze, by zniszczyć agresora nim dotrze do jonosfery.

I wtedy wydarzył się cud. Nagle niebo przecięła potężna salwa wiązek laserowych dalekiego zasięgu, paląc pozostałości floty Tyranidów i niszcząc ich niemal całkowicie. Nawet pancerz Goliata został lekko uszkodzony, ale ta cena była niewielka w porównaniu do ocalonej planety. Później okazało się, że eskadra eskortowa, która dotarła do Tantus skontaktowała się z Adeptus Mechanicus i uzyskała od nich pomoc. Kapitan Thomas Rake z korwety Słoneczna Strzała okazał się doskonałym dyplomatą, przekonując kapłanów do skorzystania z ich świętej broni. To właśnie oni ocalili Proximę wystrzeliwując śmiertelną salwę, ale jak można się domyślać, nie zrobili tego bez powodu. Powodu, który znają prawdopodobnie jedynie sami kapłani.

Ocaleni i polegli

Ostatnie bio-statki zginęły pod ostrzałem Gwardii Imperialnej pociskami ziemia – powietrze. Nie było już z kim walczyć – a przynajmniej tak się wszystkim wydawało. Jeden niewielki zarodnik, niewiele większy od typowego Tyrranocyta, spadł niezauważony przez obrońców planety. Wylądował nieopodal równika, daleko od któregokolwiek z kopców, znikając w pustkowiach. Jedynymi, którzy widzieli siły xenos na powierzchni był pechowy oddział marines z zakonu Iron Hands. Walka była krótka, brutalna i pozornie wygrana dla Astartes.

Niewielka i osłabiona kompania wracała do kwatery głównej po zakończonych walkach na Cadii. Po drodze odebrali wezwanie od Adeptus Mechanicus z Tantus. Zostali przez nich wysłani na Proximę by zbadać nowo odkryty region podziemnego kompleksu. Dowodził nimi kronikarz Angus Tolmach, a misja przebiegała jak dotąd spokojnie.

Marines nie byli świadomi zbliżającej się inwazji ani bitwy, która rozegrała się w przestrzeni. Stacjonowali w samotnej bazie pośrodku pustkowia. Tyranidzi pojawili się kilka dni po zniszczeniu ostatniego bio-statku. Nawiązała się bitwa.

Tyranidzi zaatakowali odizolowany oddział na skraju ruin starożytnego miasta. Marines mieli dość czasu by przygotować obronę w opuszczonych budynkach, ubezpieczając kluczowe punkty w których pozostawili sprzęt. Raz jeszcze okazało się jednak, że Tyranidzi zachowują się w nietypowy sposób. Ich siły były nieliczne, składały się z kilku większych bioform oraz dużego szczepu hormagantów broniących przewodników woli Nadświadomości. Stwory pędziły przez pustkowie wykorzystując cały swój nieludzki potencjał tak, jakby coś je ścigało. Ostrzelane z bolterów, zatrzymały się jedynie po to, by poszukać innych dróg dostępu do tuneli, nie zważając na straty. Kiedy jednak okazało się, że Iron Hands zablokowali wszystkie możliwe wejścia w głąb ruin, xenos zaatakowali z uporem typowym dla Roju Lewiatan.

Widząc, że Tyranidzi zmienili taktykę z pasywnej na agresywną, marines ruszyli ze swoich pozycji by spotkać przeciwników w walce. Potężny dreadnaught ukazał się między prastarymi murami, sypiąc kulami dział szturmowych. Pod takim ostrzałem, hormaganty rozdzieliły się na dwie grupy, usiłując otoczyć przeciwnika. To się im jednak nie udało: zostali zatrzymani przez oddziały marines i zwiadowców ukrytych w ruinach. Co nie zginęło od kul bolterów, zostało zmiażdżone w walce wręcz.

Zadowolony ze skuteczności swoich podopiecznych, Angus Tolmach wysforował się naprzód używając swojego plecaka odrzutowego. Trzech tyranidzkich wojowników zobaczyło samotnego dowódcę i ruszyło w jego stronę, wystrzeliwując salwę insektów, które wwierciły się w zbroję Angusa. Nie wiedzieli, jak bardzo odporni są marines z zakonu Iron Hands: pociski wywołały jedynie uśmiech na twarzy Angusa. Strząsnął śluz z napierśnika i naramienników, a następnie skoczył do walki krzycząc „Ciało jest słabe!” W walce wręcz, tyranidzcy wojownicy stanowili większe zagrożenie niż hormaganty, ale kronikarz poradził sobie z nimi bez problemu. Bez wysiłku roztrzaskał ich na krwawą miazgę uzbrojonymi pięściami. Potem odwrócił się by odszukać swoich żołnierzy, ale ich nie zauważył, więc zwrócił się znów w stronę wroga. Wtedy zrozumiał, że popełnił błąd wysuwając się do przodu: wpadł w pułapkę zastawioną przez istotę stojącą przed nim. Był to kolejny tyranidzki wojownik – większy nawet od trzech, których Angus zabił przed chwilą. Dzierżył dziwaczne, pulsujące ostrze w jednej, i bicz w drugiej ręce. Nawiązała się zażarta walka, a kronikarz domyślał się, że staje przeciw dowódcy tego roju.

Zakuty w antyczną zbroję Angus wygrywał od samego początku. Wymienili kilka szybkich ciosów po których bestia została poważnie ranna. Niespodziewanie, Tyranid odwrócił się i popędził między rumowiska, zostawiając przeciwnika samego na placu boju. Kronikarz był zaskoczony, w pierwszym momencie chciał gonić xenos, ale po chwili spostrzegł błąd, który zrobił. Pułapka zamknęła się, ale nie w sposób w jaki Angus przewidywał. Bardzo blisko niego – zdecydowanie zbyt blisko – pojawiły się cztery zoanthropy, których wcześniej nikt nie zauważył. Angus przygotował się na na nadchodzący atak, ale to nie wystarczyło. Nie mogli zniszczyć go w walce, więc zaatakowali jego umysł. Udało mu się przetrwać pierwsze wyładowanie trzeszczącej psionicznej energii, ale kolejne dotarły głęboko i poczyniły spustoszenie w jego układzie nerwowym. Angus stracił przytomność, upadając. Kiedy jego bracia go odnaleźli, leżał twarzą do ziemi, a krew ciekła z jego ust, uszu i oczu.

Ciało tyranidzkiego przywódcy znaleziono po bitwie, w pobliżu wejścia do tuneli. Załoga wozu opancerzonego typu razorback zabiła bestię celnymi strzałami dział automatycznych. Za wyjątkiem nieprzytomnego Angusa nikt nie widział zoanthropów, które ocalały po bitwie. W ten sposób Tyranidzi zniknęli gdzieś na Proximie – niewielu, ale wciąż niebezpieczni. Zagrożenie było jeszcze większe właśnie ze względu na fakt, że o ich obecności nikt nie wiedział.

Ranienie Angusa i uszkodzenie znacznej części ekwipunku pozostawiło Iron Hands w kiepskiej pozycji. Postanowili wezwać posiłki, używając stacji vox, i przeczekać w ukryciu aż nadejdzie pomoc. Gdyby pozostali przy życiu marines wiedzieli o zoanthropach które uszły ich uwadze, prawdopodobnie mieliby szanse dopaść je zanim znikną całkiem w mroku podziemnego kompleksu. I być może udałoby się im w ten sposób zapobiec większemu planowi uknutemu przez Nadświadomość, która wysłała całą flotę do bezmyślnego ataku na Proximę bez wyraźnego powodu. Ale wiedział tylko Angus, a w tym momencie jego życie wisiało na włosku...

Raport z tej bitwy został później umieszczony w zakonnych archiwach i może zostać wyświetlony tutaj.